Langer dan verwacht

Het is al ongeveer 6 maanden geleden dat ik voor het eerst de Filippijnen betrad. En nu is het tijd om afscheid te nemen van dit paradijs en van de mensen die mijn verblijf op dit eiland bijzonder hebben gemaakt. Moeilijk, zeker na zo’n onverwachte lange tijd hier op de Filippijnen. Wat heeft mij toch zo lang hier vastgehouden? Dat ga ik jullie nu vertellen: Its more fun in the Philippines 

Mijn vrijwilligers project, bestaande uit het organiseren, structureren, verbeteren en uiteindelijk professionaliseren van een slum tour, was erg uitdagend. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om een extra maand aan mijn project te werken, 4 maanden inplaats van 3. En daarmee is uiteindelijk het volgende resultaat uitgekomen: Smokey Mountain Tours, www.smokeymountaintours@blogspot.com .
Project

Een korte uitlichting van mijn taken, zodat jullie op de hoogte zijn van wat ik 4 maanden lang gedaan heb voor mijn project:
- De tour leiders trainen in het verbeteren en versterken van hun gids eigenschappen/kwaliteiten.
- Het verhaal /de inhoud van de tour aanpassen, meer verdieping aanbrengen.
- Het betrekken van de gemeenschap van de sloppenwijken en de leiders van de omgeving via overleggen met mijn begeleiders (World Activity Philippines en ngo Bahay at Yamin Sain Martin de Porres).
- Een administratie proces en stappenplan creëren en bespreken met mijn werk partner .
- Website maken en marketing lijst voor het publiceren van de website en het verspreiden van flyer/poster.

De Filippijnse NGO Bahay at Yamin Sain Martin de Porres, waar ik uiteindelijk voor gewerkt heb, neemt de verantwoordelijkheid van Smokey Mountain Tours op zich en de NGO wordt daarbij ondersteund door World Activity Philippines (waar ik uiteindelijk mijn vrijwilligersproject aan te danken heb). Een sociale werkster van deze NGO, Cherry, zal zich verder bezighouden met het voltooien en het continueren van deze tour. Ik heb met Cherry gewerkt en we waren niet alleen goede partners, maar we zijn ook goede vrienden geworden. Door het werken in een ander land en met lokale medewerkers heb ik ervaren hoe de Filippijnse werk ethos en leef cultuur eruit ziet.

Het project combineerde ik met vele uitstapjes voornamelijk in Manilla met vrijwilligers, kamergenoten en andere vrienden die ik daar gemaakt heb. De kleine avond en dag uitstapjes waren bijvoorbeeld de bioscoop/films, uit eten / thuis eten, joggen, ijs eten ! (jaja dat moet er even apart bij gezet worden), moa (Mall of Asia. Grote shopping/entertainment/restaurant centrum aan de kust), zwembaden en spa’s en de nacht clubs. Ik heb veel watervallen gezien en ook lekker gezwommen, want bij de meeste watervallen kon je ook gemakkelijk een duik nemen, lekker ontspannend en een mooi uitzicht. Ik heb ook 3 andere projecten gezien van vrijwilligers. Allemaal een project waar Filippijnse kinderen worden opgevangen en wat een bijzondere kinderen zijn het. Zo lief, gedisciplineerd en zo schattig ondanks hun hartverscheurende verleden.

De eerste 2 weken had ik al 2 tochten gemaakt in het Noorden van de Filippijnen (North Luzon): bomen planten op een artistieke, rustige berg omgeving en met de couchsurf groep Manlila ben ik naar de eco toeristische trekpleister geweest, de rijstvelden van Batad waar ik midden in de rijstvelden kon lopen met schitterend uitzicht. Ook heb ik een uitdagende trip gemaakt naar een waterval midden in de bergen met een lange en steile afdaling en trekking. Ik heb tijdens beide tochten heerlijk in ‘native houses’ geslapen .

Kruisingen
De meeste Filippijnen zijn Christen en het geloof is sterk aanwezig. Ik heb met mijn eigen ogen kunnen zien hoe een groep Filippijnen zichzelf met een zweep sloegen: door het dorp liep een groep mannen die op hun blote rug met scherpe bamboestokken en stukken hout slaan. Sommige deelnemers openen de wonden op elkaars ruggen met stukken gebroken glas om ervoor te zorgen dat er genoeg bloed vloeit. Ze blijven doorgaan tot ze bij de kruising komen. Het is niet fijn om daar te zijn als toeschouwer, want je krijgt gemakkelijk rode vlekken op je shirt en huid te pakken. Laat staan als je aan de zijkant zit toe te kijken, want niks blijft ook maar bloedspat vrij... Maar goed, wij kwamen aan wanneer de laatste mannen al bijna klaar waren met de zweep uhm.

En de kruisigingen zelf, best choquerend. Een jaarlijks ritueel waar Filippijnen zich aan een kruis laten nagelen. Wat ik wel overdreven vond, was dat ze er een toneelstuk van maakte om het gevoel van dit moment te versterken. Het kruisigen doen Filippijnen om zich in te leven in het lijden van Jezus Christus. Eenmaal per jaar, in april, wordt dit gedaan en alleen hier en in Mexico zijn kruisigingen nog toegestaan. Ik vond het raar om daar te zijn, maar tegelijkertijd was ik zo gefascineerd om te zien hoe deze Filippijnen hun geloof op zo’n pijnlijke manier praktiseren, dat ik het zelfs met bijna 40 graden volhield om enkele uren in de brandende zon toe te kijken.

Weekendje met z’n tweeen: Taallake vulcano en Pagsanjan falls
Met een ander vrijwilligster Emma, heb ik een gezellig weekend gehad vol gekkigheid. Ten eerste naar Pasanjan falls in Laguna, om op een kayak tussen de bergen een heerlijke en avontuurlijke tocht te maken. We hebben ook even een douche genomen onder een waterval terwijl we op een bamboe vlot via een touw erin werden gesleurd! De rit werd verzorgd door twee stoere mannen die hard hun best moesten doen om ons op de smalle kayak te houden. Het toffe waren de plaatsen waar de stromingen heel hard waren en waar het water laag stond en stenen uit de rivier staken. De ontmoetingen met de locals gaf ons wederom verassende ervaringen. We verbleven bij onze lokale chauffeur, een pastoor, die ons uiteindelijk uitnodigde om bij zijn dochter te verblijven, gratis en met een liefdevolle verzorging.

Taallake vulcano in Batangas, begon net als met de Pagsanjan falls trip, met vermoeiende onderhandelingen over prijzen. De vulkaan zelf vond ik erg mooi, maar voor de hele trip die we daarvoor moesten maken vond ik het niet zo bijzonder. Het uitzicht punt was te klein, we konden niet zwemmen en het was te warm om lang te blijven. Emma en ik waren erg stoer, want wij durfden het aan om in de hitte met grote tassen naar boven te wandelen, terwijl de rest op een paard zat waarvan de rug helemaal was doorgezakt.. sneu. Toen we bijna bij het uitzichtspunt waren, kwamen we bij een rustplek een groep jonge mannen tegen, politiemannen tijdens hun halfjaar training voor K-9 (explosief detective honden trainingcentrum). Allemaal erg aardig en lekker gek. Ik heb ze nog enkele keren bezocht op hun kamp om mee te doen met hun werk: zwemmen, zingen, joggen, drinken en feesten (jaja) :P Maar ik heb ook echte trainingen bijgestaan en ik ben als gast op de diploma-uitreiking geweest 

Baler weekend. Voordat ik voor de 2e keer naar Cebu ging, heb ik nog heeeeeerlijk strand weekend gehad in Manilla. Geen witte strand maar wel een super mooie, lange, uitgestrekte kustlijn, rustige omgeving en een warme en heldere zee  En niet te vergeten een mooie waterval tochtje gemaakt.

Cebu, mei en augustus. Cebu is de 2de stad van de Filippijnen. Ik vind het hier rustiger en een stuk frisser (minder stank van gassen etc.) dan Manilla. Ik heb hier de echte Filippijnse levensstijl kunnen proeven, berg tochten gemaakt, walvishaaien gezien en van mooie stranden genoten. En met de Cebuanen heb ik me ook prima vermaakt en hoop ik ze allemaal snel terug te zien.

Mijn tweede huis
Deze ervaringen; het leven, het werken, het wonen, het uitgaan, de tripjes en de ontmoetingen met veel bijzondere mensen, hebben mij een tweede tphuis gegeven: de Filippijnen. Mensen zijn ontzettend gastvrij hier, gehecht aan families en houden van eten, vooral vis en varkensvlees. Mensen leven hier vooral van dag tot dag en Filippijnen proberen allerlei netwerken op te bouwen en vaak een eigen business op te starten, want ze moeten het zonder hulp van de overheid doen en salarissen zijn laag in dit relatief arm land. Daarnaast is het respect voor anderen met een hogere positie en/of inkomen ook een kenmerk wat je erg merkt als je met Filipijnen omgaat. Het leven hier is niet gemakkelijk maar veel mensen glimlachen, deels ook om geen gezichtsverlies te lijden en deels om gelukkig te kunnen, te moeten zijn met minder, met alle moeilijkheden waar ze elke dag mee opstaan. Het gaat hier behoorlijk anders dan in Nederland, maar je merkt ook dat de Westerse invloeden van Amerika duidelijk een stempel hebben achtergelaten. Filippijnen krijgen Engelse les, kijken naar Amerikaanse series en films en Amerikaanse kleding is helemaal hip hier. Ik mis hier vooral het vrij rondlopen (niet echt handig hier vanwege hitte en veiligheid), de parkjes en de pittoreske steden. Maar goed, je krijgt er iets anders voor terug en ik kan vertellen dat de Filippijnen de moeite waard is om te bezoeken vanwege de mensen en de omgeving.

Ik heb een te gekke tijd gehad hier en ik hoop snel weer een bezoek te kunnen brengen aan deze, voor mij, speciale plek.

Vervolg: backback avontuur in Vietnam.

Ingat my friends ! (take care)